НИ СМРТТА НЕ ГИ РАЗДЕЛИ: Во брак беа 64 години, а починаа со разлика од три часа, речиси држејќи се за рака
„Кога татко ми почина во 23 часот, мајка ми плачеше и рече дека е најдобро да умре сега. И таа отиде во својата соба и умре“. Кога се виделе – не знам, кога се заљубиле – не знам, информациите од матичната книга на венчаните велат дека се венчале во 1952 година, а знам и кога умреле. Стипе Папак (88) во 23 часот, а неговата Ана (90) во два по полноќ. Во рок од три часа – речиси држејќи се за рака – Ана и Стипе заминаа на другиот свет.
Не знам ни дали во 50-тите во свадбените завети си рекле „додека смртта не не раздели“, но така испадна. И тоа не само една смрт, туку сигурно две смртни случаи, речиси одеднаш! Секогаш велеа дека ќе умрат заедно – вели нивниот син Винко Папак. Синоќа го донесовме Чача од Итна помош, имаше пневмонија. Пред две години го загуби видот поради глауком. Целиот живот бил во движење и додека не ослепел целосно чувал овци, а кога целосно ослепел ја имал оваа силна навика постојано да излегува пред куќата и да шета, шета, шета. .. – вели Винко.
Сè го влечеше Стипе надвор, на село. Рече дека шетал за оптек, а всушност шетал пензиониран пристанишен работник, овчар, човек од село со незавидна работа во градот, човек кој цел живот го поминал таму – надвор. А само екстремниот студ, малку по малку, би го врзал за куќата. Малку, затоа што ќе шеташе надвор (за циркулација…) па и во овие жестоки студени денови, поради што доби пневмонија.
Настинал, изгубил апетит, му се слошило, завршил во итната медицинска помош, од Итна помош до дома, да умре на камин – кога веќе не може да излезе надвор… Кога таткото почина во 23 часот, мајката плачеше и рече дека најдобро е сега да умре. И таа влезе во собата и умре. Точно? Речиси да! Ќерка и била во собата со неа, видела дека не се чувствува добро, отишла во кујна да земе „шумје“, се вратила во собата и… -… одеднаш во ноќта и се јавува сестра ѝ. Винко, Винко! Беше три часот по полноќ кога почина и мајката.
Во хармонија, како гулаб и гулаб, неверојатно поврзани, тој пристанишен работник, таа домаќинка. Можеби биле разделени максимум 15 дена во целиот живот, во тие 64 години брак заедно (плус овие десет дена, плус што му претходело на бракот… додавам). Чудно е колку биле поврзани и со колку меѓусебно разбирање живееле! И оставија зад себе цело богатство, нашите три деца Јосип, Живко и јас, шест внуци: Бранко, Антонија, Анамарија, Ива, Николина и Клара, правнуките Роко, Стипа и Мирта, браќата, сестрите, снаите. , зетови… ние сме навистина големо семејство.
Стипе во пошироката средина бил познат и како визионер, уште од мал научил да ги мести повредените коски и зглобови, им помогнал на многу луѓе да застанат на нозе. Работел до својата 75-та година. Ана и Стипе до последен момент беа опкружени со вниманието на нивните деца и внуци. Немаше да поминат ни неколку дена, а некој да не застане кај нив во Мравница, иако беа на сила и живееја самостојно.
И таа вечер кога син ми беше болен, и кога Винко го донесе со брзата помош, мајката Ана им зготви вечера и ги изми садовите. И тогаш, кога Стипе умре, таа реши да оди со него, бидејќи што друго на свет би правела без нејзиниот гулаб Стипе.
