Болна исповед на мајка која децата ја отфрлиле во староста – Целиот мој живот им го подарив нив, а сега немам ни за лекови – кажува со тешка тага
Грижата за вашите остарени родители доаѓа во вашиот живот обично кога вие самите се соочувате со знаците на стареење, кога дефинитивно повеќе не сте млади и кога е време повеќе да се грижите за себе. Малку простор за поголема грижа за себе се создава кога децата ќе пораснат и можеби ќе го напуштат домот, но затворањето на одредени животни кругови никогаш не е чиста работа и завршена работа.
Една од најголемите несреќи на родителот е да биде запоставен од децата во старост, а сведоци сме дека ваквите ситуации се чести. Начинот на кој се воспитува детето е една од најважните алки што би ве спречила да имате дете кое не се грижи за вас во староста. Многу луѓе се прашуваат зошто на децата не им требаат родителите кога ќе остареат, а и покрај тоа што Лав Толстој дал одговор на ова прашање во една реченица, некои сè уште не дошле до реален заклучок.
За ова прашање почнавме да размислуваме откако ја најдовме погубната исповед на пензионерка, мајка на две деца во добра финансиска состојба…
Еднаш навестив дека можат да плаќаат половина од месечните сметки бидејќи ќе останат со станот кога ќе умрам. Синот се правеше дека не разбира што реков, а ќерката рече дека едвај сама си ги плаќа трошоците. Никој од нив не оди со јавен превоз до работа, имаат скапи коли. Секоја година одмараат на скапи места во скапи хотели. Ќерката секој месец купува нова облека, ја опсипува ќерката со пари. Детето добива повеќе џепарлак од мојата пензија. Во куќата на неговиот син сите пари ги контролира неговата сопруга. Дури и да сакаше да ми помогне, таа не му дозволуваше.
Кога мојата сосетка гордо ми кажа како нејзините деца секоја година и плаќаат годишен одмор, носат храна и ги плаќаат сметките, буквално се навредив. Јас го направив истото за моите деца како и таа. Порано и позајмував пари, но веќе не се осмелувам, се плашам да ме праша зошто моите деца не помагаат како неа. Им помагав на моите родители колку што можев. Никогаш не ги оставив со празни раце. Помагав и физички и финансиски. Дали не успеав да ги воспитам моите деца правилно?
Немам заштеда, бидејќи јас и мојот сопруг не заштедивме ништо, им дадовме се на нашите деца. И така ми вратија…“ „Имам возрасен син и ќерка. Јас и мојот сопруг им помагавме во се, од учење до купување куќа и грижа за нивните деца. Денес живеам сам, мојот сопруг почина пред неколку години. Имам мала пензија, едвај покривам основни потреби. Понекогаш кога купувам лекови, буквално морам да се откажам од храната. Децата се свесни за мојата ситуација, но ниту еднаш не ми се понудија да ми помогнат.
