Бојана влегла во автобусот за Штип и седнала до девојка: Видела СЛИКА што животот и го променила засекогаш

Таа истакна дека никогаш нема да го заборави тој ден и пеколот низ кој го преживеала. Бојана тргнала на патување, а потоа преживеала вистинска драма и нејзината приказна наликува на латинска сапуница. Таа ја сподели својата исповед во 2017 година, а ние ви ја пренесуваме во целост.

Не знам дали ја направив вистинската работа во оваа драма од мојот живот, но вака започна – пред пет години се качив во автобусот и отидов кај моето семејство. Мојот дечко не можеше да ме вози бидејќи работеше. Никогаш нема да го заборавам тој ден и пеколот низ кој поминав.
Седнав напред и една девојка веќе седеше до мене. Таа ми беше позната. Ужасно личеше на познаник на мојот братучед. И така, за да не ми здосади, ја прашувам дали се вика Марина.

Таа вели да, и така почнува нашиот муабет – отиде на факултет со мојот братучед во Скопје. Во секој случај, откако разговаравме за мојот братучет, ја прашав зошто оди во Штип. Вели дека таму има вујко и тетка. И таа требаше да оди на пат во сабота, но сепак одлучи да биде петок, па во недела наутро да се врати во Скопје.

И додека се развиваше приказната, почнавме да зборуваме за женски теми, меѓу другото, каде ќе оди на море. Јас велам дека дечко ми не може да оди на одмор во јули, затоа што треба да оди на службен пат, но дека во август сигурно ќе одиме. Таа ми вели дека ќе оди на море во јули, исто така со дечкото.

Ја прашувам колку време се заедно, вели 2 години, а јас сум во врска пет години. Ми вели дека работи во приватна фирма, велам – и мојот! Потоа спомнува како се закачил за теретана – реков „и мојот“, тренира цело време, бидејќи спроти зградата има одлично место за вежбање. На тоа се смее – вели дека и нејзиното момче има теретана пред зградата.

Ништо не ми беше сомнително, но потоа ме праша каде живее мојот дечко. И го кажав името на населбата, па таа вресна – И мојот! Па, тие одат во иста теретана! И реков, чекај, имам фотографии од целата екипа што тренира таму. Таа вели – Па, тоа е тоа! Имам и фотографија од една нивна дружба. Неверојатно дека одат во иста теретана.

Двете се смееме, одам да барам фотографија на телефонот и да и ја покажам. Таа вели, еве го мојот дечко – и покажува со прст кон фигурата – мојот дечко! Бев збунета во моментот. Велам – овај во сино или црно, каде го покажуваш? Таа вели – црно. Велам – Не се шегувај, тоа е мојот дечко. Таа ми вели – што зборуваш, тој ми е дечко, се вика Милан П. (не можам да ги откријам деталите за неговото презиме).

И во тој момент како да ме зафати темнина. И велам дека и мене ми е дечко. Прво молчевме, па се испрашувавме – Дали си сигурна во тоа што го зборуваш. Стигнавме во Штип, беше топол петок. Седнавме на кафе и разгледавме се од А до Ш во нашите животи. Толку добро не криеше, а не знам ни што правеше. Најлошо од се, мислев дека ќе се венчаме, бидејќи моите родители навиваа за нас двајцата.

Според нејзината приказна, и двете веќе извесно време биле во ладна врска, но тоа секогаш го решавале. Се договоривме да се вратиме заедно.
Му се јавив на Милан да ме земе, тој не можеше. Таа му се јави да ја земе – а тој рече дека ќе дојде. Се тргнав малку на страна за да не ме види. Тој дојде, јас се тресев. Тој и пријде на Марина и ја бакна. Буквално се тресев како стап. И тогаш таа се сврте кон мене. Едвај одев. Беше шокиран, буквално ме погледна со неверување.

Ништо не можев, ништо не можев да кажам, ми дојде да го изгребам со нокти, но немав сила ниту да го сторам тоа. Буквално не можев да им верувам на очите. И јас застанав до нив и си заминав од таму. Повеќе немав никаков контакт со него. Никогаш не ме покани. Никогаш не го запознав. Ја немам ни сретнато Марина. И тогаш пред извесно време дознав дека тие двајца имаат деца и се среќно во брак.

Сега најмногу ме интересира дали постапив правилно? Да му кажев нешто на таа станица, можеби денес се ќе беше поинаку. Не можам да се опоравам по него. Годините минуваат, тие се среќни, а јас сум сама