Изнајмив куќа на море и во неа со семејството живеевме цела година – Поглем кошмар не можев ни да замислам

Сонував за бела куќа скриена во сенката на стари дрвја, на работ на напуштена плажа . Патека од стари штици која води директно преку песочната плажа до морето. Брановите го прават својот карактеристичен шум, додека галебите прават кругови во небото . дрвена маса . Јас и мојот сопруг пиеме кафе и уживаме. Морето е топло и можеш да се капеш кога сакаш“, почнала да се исповеда една жена за Брајт Сајд .

„Првите 30 години од животот ги поминав покрај Балтичкото Море, морето беше импресивно оддалеку, но кога ќе се приближите сфаќате дека е навистина валкано и многу студено. Сакав да живеам покрај море каде што можеш да пливаш кога сакаш. Кога добив шанса, се преселив во потоплите региони. Избрав мал град и се надевав дека ќе живеам во рајот, во куќа од соништата. Цената на нашиот сон: Бидејќи не можевме да ја купиме куќата, решивме да ја изнајмиме. Цените беа лудо високи.

Чекавме да помине сезоната, па баравме нешто достапно. На крајот успеавме да најдеме дом со мал попуст, бидејќи планиравме да останеме подолго. Куќата беше на 100 метри од плажата и имаше веранда која можете да ја посакате. Меѓутоа, поради високата цена за изнајмување, моравме да заштедиме на сите други трошоци. Иако нашата работа беше таква што можевме да работиме од дома, беше многу тешко да се концентрираме во овој рај. Компјутерите беа полни со песок и прашина , а мозокот едноставно не можеше да работи гледајќи во морето.

Тогаш сфатив дека гледањето во морето е релаксирачко, но не и инспиративно за работа. Кога дојдовме во овој рај, имав идеја дека секое утро, пред кафе и појадок, ќе пливам во морето. Сепак, мрзеливоста беше посилна. Си помислив: „Зошто сега да станам и да одам на капење, кога можам после работа или после ручек?“ Но, дојдов до моментот кога пливав само еднаш неделно . Кога моите пријатели ме прашаа колку често пливам во море, не можеа да поверуваат кога им кажав дека тоа е само еднаш неделно.

Изглед. Косата ми изгледаше ужасно. Бојата избледе од водата и сонцето. Исто така, облеката ни беше бледа и полна со сол. Костимот за капење изгледаше како крпа по само еден месец поминат овде. Солта и сонцето си го зедоа данокот. Се откажав од носење очила бидејќи морав да ги бришам со капки вода на секои две минути. Се префрлив на леќи, но морската вода толку многу ми ги иритираше очите што изгледав како да плачам – цело време !

Кога стигнавме, куќата беше свежо бојадисана. Меѓутоа, по неколку месеци мувлата брзо се проширила. Хлорот не помогна, па моравме да употребиме посилни средства за да се ослободиме од овој напад. Сè беше покриено со мувла: од пластични играчки, облека до рѓосани компјутери. Дури тогаш ни рекоа дека мораме да ги чуваме компјутерите во посебна просторија со вклучена клима, што го суши воздухот.

Туристи Никогаш немав ништо против туристите, но тука имаше навистина многу луѓе цело време. Имаше период од неколку недели кога плажата беше празна, но главно беше исполнета до последното место. Во градот сè им беше подредено на туристите: во продавниците, лошата храна за големи пари (без добар зеленчук и овошје), рестораните имаа високи цени, а речиси и да немаше културни настани.

По невремето, морето ќе исфрли сè на плажата. Тоа беа тони пластични шишиња, чаши и друг отпад. Морето беше валкано. Беше сосема невозможно да се плива покрај таа пластика, па деновите ги поминувавме собирајќи ѓубре што морето ќе го исфрли. Лекарите и наставниците. Животот на море е добар за здравјето, но се разболувате и на море. Меѓутоа, ако живеете во мал град на море, имате избор од двајца лекари кои обично лекуваат туристи. Да не зборуваме за училиштето и градинката. Тоа воопшто не се случи, па бевме принудени да ги возиме децата во поголем град.

И најчудното од се – уморни сме од вечното лето. Го пропуштивме остатокот од сезоната. Не го издржавме вечното лето, па се преселивме на место кое беше оддалечено 200 километри од планина и 400 километри од море. Кога го видовме снегот, бевме воодушевени … цели 20 минути!

Животот на море не научи навистина да внимаваме што сакаме, бидејќи нашите желби можат да се остварат“.