Емотивна приказна за љубовта кон напуштената земја: српски пилот ја прелета Србија со странски авион и заплака

Пилотот и познат новинар Зоран Модли сподели писмо кое го добил од пилот со српско потекло кој по долго време ја прелетал Србија. Приказната на пилотот, Александар Јовановиќ, раскажана пред повеќе од две децении, ќе остане засекогаш запишана како можеби најтрогателната средба на човек кој со тешко срце го напуштил својот дом во родниот Младеновац.

Имено, во тоа време сè уште млад човек и почетник во пилотскиот бизнис, тој му напиша писмо на Зоран Модли, кој го прочита во етерот за време на емитувањето на популарната радио емисија „Заир“, која подоцна си го најде своето место на Модли блог. Писмото кое допре до срцата на многу луѓе стана вистински хит на Фејсбук. Соедини многумина. Луѓето лесно се пронајдоа во зборовите на тогаш младиот пилот Александар Јовановиќ.

Содржината ви ја пренесуваме во целост.
Здраво г-дин Модли, Вечерва ја прелетав мојата Србија. Утрото на 12 март во 01:03 бев веднаш над Младеновац. На надморска височина од 33.000 стапки. Знаете и можете да замислите колку е убава мојата Шумадија на висина од 10.000 метри. Преку Белград, Младеновац, Крагуевац и Ниш, кон Софија.

Летам на сите континенти на светот, но само моите српски градови блескаат во ноќта со топлина што може да ми го стопли срцето. Се чувствував прекрасно. Фреквенција 123.775. Реков: „Добра вечер, Белград и со почит, Cargolux 794, надморска височина 33.000 стапки, курс до Белград.

Контролорот беше збунет и не знаеше што да ми каже. Очекуваше странски авион кој зборуваше на англиски. На негово изненадување, тоа беше Србин во „боинг“ 747-400 кој за прв пат во животот ја гледа својата татковина само од моето, српско небо. Моето небо мириса подобро од се на овој свет. Моето небо, моето минато, проколнато српско бебе, проколнат живот.

Луксембург-Абу Даби, за прв пат во мојот триесет и втор лет, ја прелетувам мојата мала татковина за 20 минути, моите корени, моето наследство и култура, мојата огромна Србија, мојата надеж. Контролорот ми одговара: „Добра вечер, Cargolux 794, кој сте вие ​​господине? Му се претставувам со полно име и потекло, а тој вели: „Ви посакувам, соселанец, уште 30 години успешно да летате над српското небо, да живеете“.

Ноќта потајно плачев за колегата да не забележи ништо. Што знае тој што е Србин, душа српска, љубов кон напуштена земја, скршено срце на кутрата Шумадиска душа, која не може да ги заборави своите корени и која носи вечна болка во градите од денот кога огништето е напуштено, проклето животот. Никогаш нема да ја заборавам оваа ноќ. Мојата Србија, величествена ноќе, го осветлува небото како да е полна месечина, како да е ден, а градовите и селата ги препознавам како по стоти пат да летам над мојата лулка. Не ми треба ден да ги видам реките, планините, басените и српските рамнини.

Ја чувствувам мојата Морава како пулсира во своето корито. Ја гледам Авала, мирисам на Космај, Златибор ми се смешка в лице, земја моја. Српската пролет мириса. Моето срце сака да ми излезе од градите. Не бев подготвен за оваа експлозија на чувства и емоции. Проколнатата словенска душа ме мачи и не ми дава мир во оваа ноќ. Ме потсетува на тоа колку љубов може да се акумулира и репродуцира во оние моменти кога сме ранливи и слаби.

Сепак, среќен сум поради тоа, бидејќи ме разликува од другите Европејци. Сè уште можам да патам и да плачам кога ми се допаѓа. Тоа е нашата сила. Не сме слаби поради тоа, ние сме живи души со сите доблести и маани. Знаеме дека нашите болки и радости ги носиме на бутот. Тоа не прави посилни во споредба со остатокот од светот.

Абу Даби, 12 март 2000 година во два часа и 15 минути по полноќ. Александар Јовановиќ – пишувало во писмото.