Кутрото момче ја посрамоти жената и ја научи на лекција за сите времиња

Во својата објава, жената се присети на моментот кога сиромашно момче од училиште ја посрамоти и и одржа вредна лекција за сите времиња. Ејми Ведерли е писателка и мотивациски говорник која се присети на искуство од детството кое служеше како потсетник да се биде понизен – кога не ни знаеше дека и треба.

Ова се случи кога таа беше трето или четврто одделение, во време кога очите на децата се отвораат кон реалноста на овој живот, без разлика дали се среќни или не. Ејми имала соученик по име Били и се сеќава колку често никој не доаѓал да го земе после училиште. „Не знам ништо за приказната на Били, но знам дека неговото семејство имаше финансиски проблеми. Знам дека често забораваа да го земат од училиште.

Можеби мајка му работеше три работи, па не го земаше никогаш на време. Можеби тој воопшто не живеел со мајка му, но баба и дедо се грижеле за него. Ништо не знаев тогаш, а не знам ништо ни сега“. Мајката на Ејми беше добра душа која секогаш се трудеше да му помогне на Били колку што можеше, што вклучуваше возење до дома со семејниот автомобил.

Ејми се присети на едно возење од училиште до дома кога се обиде да импресионира пријател кој исто така се возеше со нив тој ден. Не ни знаела за што зборуваат, Ејми знае само дека кажала нешто за што се каела и дека добила одговор кој ја приземјил. „Да, го мразам овој автомобил. Тој е глупав“. „Мислам дека е многу убав ми рече момчето

Некои од децата би се смееле на таков коментар додека другите не реагирале, но Били, кој седел напред со мајката на Ејми, имал поинаква реакција – реакција која ја погодила Ејми и ја потсетила колку таа навистина имаше во споредба со другите кои немаа многу. Ејми имаше мајка која секој ден доаѓаше да ја земе од училиште. Имаа автомобил кој ги возеше каде и да треба, безбедно. Били го немаше тоа. И тоа доведе до промена во перспективата на Ејми.

„Се надевам дека Били нема да се сеќава на тој ден, но искрено, мило ми е што се сеќавам. Тоа не е сеќавање што ми носи топли чувства, но тоа е сеќавање што ме натера малку да пораснам и да научам важна лекција“.
 
„Тоа што јас го мислам не е доволно, некој друг мисли дека е. Она што јас мислам дека недостасува, некој друг мисли дека е богат. Она што јас го сметам за грдо, некој друг го смета за убаво. Она што јас го отфрлам е туѓо богатство“.

Од сите спомени од нејзините млади денови, таа случка со Били најмногу и остана во сеќавање. Тоа не е поврзано со одењето некаде забавно со пријателите, добивањето нова играчка или учеството во училишниот тим. Тоа е сеќавање на многу повеќе. Ја потсети Ејми колку е важна благодарноста; колку тоа може да го промени нашиот поглед на светот и да ни овозможи да живееме подобар и посреќен живот.

„Благодарноста дава пофалби за семето. Благодарноста дава пофалби за цветот. Благодарноста му дава пофалба на сонцето. Но, благодарноста не може да опстане ако не го видиме сето она што го покрива. Поминуваме толку многу денови од нашиот живот во незадоволство, брзајќи да ја пополниме празнината со повеќе работи, повеќе големи работи. Убедени сме дека она што ни треба е дека нашето срце копнее по повеќе пари, повеќе трофеи, повеќе од сè; но она што навистина ни треба е Бог да ни ги отвори очите за да го видиме она што веќе го имаме. Ни даде се што ни треба“.

Приказната на Ејми е прекрасен потсетник секогаш да го цениме она што го имаме. Не затоа што има и други кои имаат помалку, туку затоа што сите треба да научиме да живееме таков живот. Со благодарноста доаѓа задоволство, мир и радост; на крајот на денот, тоа е сè што навистина сакаме, нели?

„Не се работи за тоа да имаш повеќе. Наместо тоа, станува збор за доживување на промена на срцето што нè учи да го цениме повеќе она што веќе го имаме“.
<class=”sbi-embed-wrap”>