ПО ИСПОВЕДИТЕ НА ОВИЕ ДВЕ МАЈКИ ЌЕ СЕ ЧУДИТЕ! Се покајав што се породив на 37 години, подобро да не го направев тоа, пази кому завидуваш!

Чекорот што жената ќе одлучи да го направи кога ќе стане мајка е многу голем, важен и често многу исцрпувачки. Многу жени го губат женскиот идентитет во првите неколку години додека нивните деца „застанат на нозе“, а еве во каква ситуација се нашла една мајка и како се справила со чувството на грижа на совест затоа што не изгледала женствено како пред.

Имаше совршена фигура, а не вишок грам. Негувана коса, нокти, негувана, мирисаше некако женствено. Гледав со восхит како смирено разговара со ќерка си, трпеливо објаснувајќи и како треба да се грижи за себе… – вака една мајка ја опишала жената која ја затекнала во паркот каде ги изнесувала своите деца.

Не можев да го тргнам погледот од неа. Имам триесет и пет години, некој килограм вишок, излупен лак, коса врзана во опуштено опавче. Не се шминкав, а не се сеќавам дали се истуширав утрово… Ги чувам моите две деца, две момчиња кои штотуку се искачија на врвот на дрвото во паркот . Немам сила да им кажам „Тргни се! Ќе се повредите – внимавајте!“ Во секој случај не би ме слушале. Се чувствувам слаба, исцрпена, уморена… – објасни мајката, а потоа продолжи.

Очите несвесно ми се лепат до неа. „Господе, зошто не можам да бидам оваа мирна мајка – мајка која не прави врева, која е мирна и која држи се под контрола“, си мислам очајно… И тогаш таа се врти и ме фаќа око – вели мајка и продолжува – Збунета, како дете, почнувам да пелтечам… Извини, штотуку помислив – секоја чест за тебе! Толку сте мирни и дотерани, за разлика од мене, која мајчинството го претвори во некоја личност што не ја познавам, велам како од топ.

Се насмевнува и седнува до мене на клупата. Таа воздивнува гледајќи во девојката која мирно се лула… Дали се тоа твоите две момчиња? Колку години имаат тие? – прашала „совршената жена“. Да, тоа се моите момчиња. Имаат 6 и 8 години! – возбудено одговара мајката. Значи имавте околу 27 години кога ги родивте? – праша средената жена…

Да – збунето одговори тој. Видете, ја родив мојата Сара на 37 години! Моето прво дете! Сега имам 41 година, а мојот сопруг 50! Немам повеќе деца и никогаш нема да ги имам, бидејќи не можам повеќе да се породам, а не сака ни мојот сопруг! Сара е осудена да биде единствено дете. Од неа се очекува се: да биде и син и ќерка, да учи добро и да биде спортист, да слуша и да јаде добро! Толку мало дете, и толку многу очекувања. Таа е единственото дете во нашето пошироко семејство. Золва ми не сакаше да се мажи, а ни брат ми.

Така Сара нема да има браќа од тетка и или вујко – признала жената за која мајката на момчето до овој момент мислела дека е совршена и продолжува. Мојот сопруг е на таа возраст каде неговите пријатели веќе имаат внуци со кои повремено се гледаат и си играат. Сара е премногу за него: премногу е бучна, премногу е весела, премногу е жива… Понекогаш имам чувство дека му пречи – тажно зборуваше жената која покажува ментален а не физички замор.

Факт е дека се чувствувам пропуштено. Толку многу ја посакував Сара, а сега сфатив дека и направив голема неправда. Долго време бев во врска со сопругот. Свадбата и раѓањето деца ги одложивме поради факултет, па работа, па кариера… Па нејзиното раѓање го чекаше мојот 37 роденден! – извикаа жената.

Се испостави дека младоста, најубавите денови ги поминав, заработувајќи пари, кои на крајот нема да ги однесам „на оној свет“. И она што е најважно во животот, го ставив на чекање. Детето треба да има млади родители. Татко кој може да го земе без да каже дека го боли грбот или нешто слично. Мајка која може да трча по него, која има сила и нерви. А кога детето има двајца очигледно постари родители, често се срами – вели речиси низ солзи добро облечената госпоѓа.

Мојот најголем страв е дека на крајот мојата Сара ќе остане сама и дека нема да бидеме кога ќе дипломира или кога ќе се омажи. Дека нема да ги чекаме тие години. Да, затоа ми е жал што чекав толку долго да ја родам…. – рече госпоѓата со наведната глава, а мајката на момчето додаде само уште една опсервација.

– Седевме и разговаравме уште малку. Кога видов дека доцни, ги „бркав“ моите неволни момчиња дома. Ниту една изрека не ми излезе од глава „Внимавај кому завидуваш“… – заклучила мајката на момчето, која многу брзо се гордеела со своето лице без шминка, со „лежерната“ опашка, неколку килограми вишок што и изгледале одлично. , најмногу се гордееше со своите две момчиња кои покрај неа исто така се имаа.